Pierwsze kroki w tworzeniu hydrostref i budżetów wodnych

Wraz ze wzrostem zapotrzebowania na bardziej zrównoważone metody kształtowania krajobrazu specjaliści zajmujący się projektowaniem krajobrazu i innych terenów muszą opracowywać nowe sposoby ograniczania zużycia wody w swych projektach w celu spełnienia obowiązujących ustaleń w zakresie zrównoważonego rozwoju.

Projektowanie hydrostref to metoda, którą można wykorzystać do planowania wydajnych systemów nawadniania, zarówno stałych, jak i tymczasowych, które ograniczą straty wody na danym terenie.

Celem niniejszego wpisu na naszym blogu jest omówienie podstaw planowania hydrostref oraz sposobów praktycznego wprowadzenia tych zasad w życie.

Czym jest hydrostrefa?

Hydrostrefa to zaplanowana przestrzeń, na której rosną rośliny o podobnym  zapotrzebowaniu na wodę. Grupowanie roślin o podobnych potrzebach umożliwia zwiększenie wydajności systemów nawadniania, co sprawia, że wszystkie rośliny otrzymują dokładnie taką ilość wody, jaka jest im niezbędna.

Wiele systemów nawadnia obiekty w niespójny sposób, co powoduje marnotrawstwo wody. Tworzenie hydrostref i opracowywanie budżetów wodnych to podejścia, które lepiej odzwierciedlają potrzeby danego terenu oraz umożliwiają lepszy dobór roślin do rzeczywistych potrzeb związanych z nawadnianiem.

Jak projektować hydrostrefy?

Pierwszy etap procesu tworzenia hydrostref polega na podzieleniu terenu na pięć kategorii nawadniania:

1. Strefa nawadniania rutynowego
2. Strefa mniej intensywnego nawadniania
3. Strefa ograniczonego nawadniania
4. Strefa bez nawadniania
5. Specjalny obszar krajobrazu

Strefa nawadniania rutynowego to fragmenty terenu wymagające najczęstszego nawadniania największą ilością wody. Często określa się ją jako „główną strefę nawadniania”. Obejmuje ona tereny typu trawniki i murawy oraz nasadzenia takie jak warzywa oraz krzewy/drzewa owocowe.

‍Strefy mniej intensywnego nawadniania wymagają mniej wody niż strefy nawadniania rutynowego, lecz częstotliwość ich podlewania jest wciąż względnie duża. W takich strefach często znajdują się rośliny wieloletnie i krzewy.

W strefach ograniczonego nawadniania znajdują się rośliny o niskim zapotrzebowaniu na wodę. Zwykle należy podlewać je tylko w przypadku dłuższych okresów bez opadów. Kategoria ta obejmuje także tymczasowe systemy nawadniania, tzn. systemy stosowane jedynie po wykonaniu nasadzeń (aby rośliny się przyjęły), a następnie usuwane.

Woda w strefach bez nawadniania pochodzi jedynie z opadów i/lub odwodnień powierzchniowych i nie wymagają one dodatkowego podlewania.

‍Specjalne obszary krajobrazu (ang. skrót „SLA” pochodzący z rozporządzenia MWELO [Model Water Efficient Landscape Ordinance]) obejmują nasadzenia jadalne. Mimo tego, że zużycie wody na tych obszarach jest zwykle wyższe, odgrywają one ważną rolę w zrównoważonym rozwoju, zapewniając rośliny jadalne dla konsumentów lub społeczności.

Wykres bąbelkowy

Strefy te można wyznaczyć za pomocą rysunku wykonanego przy pomocy narzędzia do tworzenia hydrostref wykorzystującego polilinie. Rozwiązanie Vectorworks Landmark umożliwia szybkie wykonanie takiego rysunku, także z oznaczeniem danych stref odpowiednimi kolorami.

Odpowiednie umieszczenie na wykresie „dymków” oznaczających hydrostrefy wymaga trochę praktyki. Mimo tego, że wiele jednak zależy od bieżącego projektu oraz założonych celów dotyczących danego terenu, poniżej podajemy kilka ogólnych wytycznych.

1. Strefy nawadniania rutynowego obejmują najbardziej widoczne lub najintensywniej wykorzystywane obszary lub tereny spełniające obie te funkcje. Są one najbardziej atrakcyjne wizualnie i umieszcza się je w dobrze widocznych miejscach.
2. Strefy mniej intensywnego nawadniania nie są aż tak często wykorzystywane, ale umieszcza się je w ważnych i widocznych obszarach danego terenu.
3. Strefy ograniczonego nawadniania są rzadko użytkowane.
4. Natomiast strefy bez nawadniania są w najmniejszym stopniu wykorzystywane przez ludzi.

Maksymalizacja wykorzystania roślin endemicznych

Rośliny endemicznie występują naturalnie tylko na określonym, ograniczonym obszarze. Ich zapotrzebowanie na wodę jest niższe niż w przypadku roślin nierodzimych i często do ich przetrwania wystarczają jedynie opady deszczu. Zatem rośliny endemiczne należy umieszczać w strefach ograniczonego nawadniania oraz strefach bez nawadniania.

Choć może wydawać się, że roślinność umieszczona w tych strefach nie będzie tak bujna jak ta w strefach nawadniania rutynowego, po zapełnieniu ich roślinami endemicznymi okaże się, że tętnią one życiem przy ułamku zużycia wody potrzebnego w innych strefach. Rośliny endemiczne mogą być również bardziej odporne na choroby i szkodniki.

Oprogramowanie do projektowania pomaga wykonać niezbędne obliczenia

Hydrostrefy projektowane w programie Vectorworks Landmark to inteligentne obiekty znacznie upraszczające proces raportowania. Rozwiązanie to pozwala określić każdą roślinę oraz jej potrzeby wraz ze strefą, w której zostanie posadzona, a następnie pobrać te informacje do arkusza, w którym powstanie zestawienie budżetu wodnego. Taki arkusz można wykorzystać do obliczenia całkowitego zapotrzebowania na wodę dla danej strefy. Zestawienie to może zawierać takie dane liczbowe jak zużycie wody na stopę kwadratową terenu, co z kolei pomaga przewidzieć ogólny budżet wodny danego terenu.

Jeśli dążysz do spełnienia wymagań systemów certyfikacji takich jak LEED, SITES i/lub MWELO, możliwość szybkiego i łatwego zgłaszania wymagań dotyczących ilości wody dla każdej hydrostrefy objętej projektem jest niezwykle przydatna. Dzięki temu możesz porównać dany teren do punktów odniesienia opracowanych przez te organizacje i inicjatywy na rzecz zrównoważonego rozwoju, co umożliwia podejmowanie bardziej świadomych decyzji.

Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej na temat wykorzystania cyfrowych narzędzi do projektowania bardziej wodooszczędnych krajobrazów, wypełnij formularz, a my jak najszybciej się z Tobą skontaktujemy.