Gardens That Remember: ontwerp, dementie en betekenis
Van de studio naar de tuin
Pritchard begon zijn carrière als grafisch ontwerper, werkte steeds binnen en was gericht op lay-out en vorm. De aantrekkingskracht van de buitenlucht, gecombineerd met een familietraditie van tuinieren en doe-het-zelven, dreef Pritchard naar buiten. “Het voelde gewoon niet goed om de hele dag aan een bureau te zitten,” zei hij. “Ik wilde buiten zijn, echte ruimtes creëren.”
Dankzij die impuls ging hij tuinbouw studeren aan de universiteit, waarna hij bij een hoog aangeschreven landschapsbedrijf in Melbourne aan de slag ging. Hij rolde al snel naar de bouwkundige zijde van het vak, waar hij leerde hoe ontwerpen tot leven worden gebracht in de echte wereld. Uiteindelijk richtte hij bijna 30 jaar geleden Paul Pritchard Landscapes op, dat op maat gemaakte residentiële tuinen creëert met een uitzonderlijke esthetische uitstraling.
Ontwerpen met een doel
Voor de Melbourne International Flower and Garden Show van 2025 wou Pritchard niet zomaar een tuin ontwerpen. Zijn concept was geïnspireerd door persoonlijke ervaringen: zowel zijn vader als zijn schoonvader werden getroffen door de ziekte van Alzheimer. De tuin was een manier om hen te eren en iets terug te doen voor Dementia Australia, dat zijn familie had ondersteund tijdens die moeilijke periodes.
“Tuinen zijn krachtige plekken voor herinneringen,” legde hij uit. “Ze kunnen gevoelens, geuren en verhalen oproepen waar mensen al jaren niet meer aan gedacht hebben.” Dat is exact wat Pritchard met zijn ontwerp wil bereiken.
Een nostalgische Australische achtertuin
In plaats van trends te volgen, keek Paul terug naar het midden van de 20e eeuw. Naar de Australische voorsteden van de jaren 60 en 70 na de oorlog, waar families met trots en vindingrijkheid hun eigen tuinen aanlegden. Een tijd van stenen barbecues, bloembedden en weekendprojecten. “Die doe-het-zelfgeest, die wou ik in mijn ontwerp verwerken,” zei hij. “Het idee dat je een tuin met je eigen handen maakt, dat je dat niet zomaar uitbesteed.”
Het beplantingsplan weerspiegelt deze mentaliteit, maar geven er tegelijkertijd een moderne draai aan. Paul koos voor heldere, tastbare, nostalgische vaste planten - geraniums, salvia’s, agastaches, penstemons - populaire keuzes in die tijd. In zijn ontwerp vind je geen inheemse Australische planten terug. “Dat is geen keuze tégen die inheemse soorten,” verduidelijkt hij, “maar een manier om trouw te blijven aan de tuinen van die periode en ze te herinterpreteren door een hedendaagse lens.”
Een showtuin ontwerpen zorgt voor de nodige uitdagingen. Het terrein in Carlton Gardens staat op de monumentenlijst en dus was graven niet toegestaan. Alles - van planten tot paden en structuren - moest boven de grond worden gebouwd. Pritchard gebruikte planten in potten en tijdelijke constructies om een permanente tuin na te bootsen, waarbij hij vertrouwde op visuele illusie en slimme bouwtechnieken om de ruimte tot leven te brengen.
Het was een werk van liefde dat de nodige tijd kostte. Paul schat dat hij - van concept tot installatie - ongeveer 300 uur aan het project heeft besteed, verspreid over 11 maanden. De echte beloning kwam er voor hem pas wanneer de bezoekers arriveerden.
“Mensen bleven staan en… namen even gewoon de tijd,” zei hij. “Je kon de herinneringen zien binnenstromen. Ze zeiden dingen als: ‘Mijn moeder had die bloemen,’ of: ‘Dit doet me denken aan de achtertuin uit mijn kindertijd.’ Sommigen deelden zelfs hun eigen ervaringen met dementie. Dat was het moment waarop ik wist: het is gelukt.”
De reactie van het publiek was overweldigend positief. De tuin won niet alleen prijzen — hij bracht gesprekken op gang. En dat was altijd het doel.
Technologie als brug tussen visie en realiteit
Digitaal ontwerp staat centraal in Pritchard’s werkproces. Sinds 2010 vertrouwt hij op Vectorworks Landschap, het ontwerp- en BIM-platform, om zijn ideeën scherper vorm te geven. Hij gebruikt de software om niveaus, contouren en beplantingsplannen te modelleren - hulpmiddelen die zijn creatieve kant verbinden met zijn achtergrond in de bouw.
“Ik ben heel visueel ingesteld,” zei hij. “Kunnen zien hoe een ruimte in drie dimensies zal werken is essentieel. Vectorworks helpt me om snel en accuraat beslissingen te nemen.” Hoewel hij het geavanceerdere 3D- en fotorealistische renderwerk uitbesteedt om projecten vlot te houden, ontwikkelt hij ook zijn eigen skills op die vlakken. “Ik zou graag dieper duiken in BIM en hoogwaardig modelleren,” zei hij. “Daar gaat de sector naartoe.”
Wat nu?
Na zo’n veeleisend en emotioneel project haast Pritchard zich niet naar de volgende show. Toekomstige deelname, zegt hij, zou afhangen van het doel. “Ik zou het niet doen enkel voor de zichtbaarheid. Het moet ergens voor staan.”
Die benadering sluit aan bij hoe hij tuindesign in het algemeen ziet. “Goed ontwerp vertelt een verhaal. Het verbindt mensen. Dat is wat ik met mijn werk wil doen - of het nu in iemands achtertuin is of op een showvloer.”
“Ik heb het niet alleen gedaan,” zei hij. “En dat is eigenlijk de kern van de zaak. Zaken als dementie beleven we ook niet alleen. Het draait om gemeenschap, om steun. Daar ging de tuin uiteindelijk echt over.”
In een wereld waarin landschapsontwerp vaak wordt gestuurd door trends, budgetten en Pinterest-borden, valt Paul Pritchards aanpak op. Zijn showtuin was niet zomaar een ontwerpstudie - hij riep herinneringen op. Een geschenk aan families zoals de zijne. Een stille plek die zei: je bent niet alleen.
En juist daarmee herinnerde hij ons eraan waar tuinen echt voor bedoeld zijn.
